Ваҳдати миллӣ — пояи асосии суботи ҷомеа ва рушди давлат

 Дар тӯли таърих мардуми тоҷик, новобаста ба душвориҳои зиёде, ки пас аз пош хӯрдани Иттиҳоди Шуравӣ ба миён омад, тавонистанд бо ирода ва заковати миллӣ як марҳилаи вазнини таърихиро паси сар намоянд.

Ваҳдати миллӣ, ки 27-уми июни соли 1997 ба шарофати талошҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба даст омад, барои миллати тоҷик рамзи сулҳ, оромӣ ва шуруи як марҳилаи нави рушди иқтисодиву иҷтимоӣ гардид. Имрӯз Ваҳдати миллӣ ҳамчун арзиши муқаддас ва пойдор ба тамоми самтҳои ҳаёти ҷомеа таъсир мерасонад.

Ваҳдати миллӣ маънои муттаҳид шудани табақаҳои гуногуни ҷомеа, миллату халқиятҳо, афрод бо ақида ва ҷаҳонбинии гуногунро дорад, ки барои як ҳадафи муштарак — пойдории сулҳ, субот, якпорчагии кишвар ва рушду нумӯи Ватан кӯшиш мекунанд. Ин мафҳум ба тафоҳум, эҳтироми мутақобила, ҳамбастагӣ ва ҳамдигарфаҳмии миллӣ такя мекунад.

Пас аз соҳибистиқлол гардидани Тоҷикистон дар соли 1991, кишвари мо ба як буҳрони шадиди сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоӣ дучор шуд. Ҷанги шаҳрвандии солҳои 1992–1997 беш аз 150 ҳазор қурбонӣ овард, беш аз 1 миллион нафарро фирорӣ намуд ва зербинои кишварро хароб сохт. Дар чунин вазъияти пурҳассос, роҳ ёфтан ба сулҳ ва мусолиҳа кори осон набуд.

Бо иродаи сиёсӣ, хирадмандӣ ва меҳанпарастии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва мусоидати ҷомеаи байналмилалӣ, ҷараёни музокироти сулҳ оғоз гардид. Пас аз чандин марҳилаи гуфтугӯҳо ва гуфтушунидҳо, 27-уми июни соли 1997 Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар шаҳри Москва ба имзо расид.

Ин рӯз дар таърихи Тоҷикистони соҳибистиқлол ҳамчун нуқтаи гардиш пазируфта мешавад. Ваҳдати миллӣ ба оғози марҳилаи нави рушди устувори кишвар асос гузошт. Махсусан, дар бахшҳои зерин аҳаммияти калон дошт:

1. Барқарории сулҳ ва амният: Ҷанги шаҳрвандӣ хотима ёфт ва Тоҷикистон ба як кишвари сулҳдӯст табдил ёфт.

 2. Фароҳам овардани фазои сиёсӣ: Ҳама қишрҳои ҷомеа имкони иштирок дар ҳаёти сиёсиро пайдо карданд.

 3. Рушди иқтисодӣ ва иҷтимоӣ: Сармоягузорӣ, эҳёи инфрасохтор ва ташаккули ниҳодҳои давлатӣ имконпазир гардид.

4. Ҳифзи якпорчагии миллӣ: Хатарҳои ҷудоихоҳӣ ва ифротгароии динӣ бартараф гардиданд.

Нақши Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар раванди сулҳофаринӣ ва таҳкими ваҳдати миллӣ беназир аст. Ӯ бо ҷонфидоии худ ва иродаи қавии сиёсӣ тавонист халқи парешонро муттаҳид созад, гурӯҳҳои мухолифро ба сари як миз биёрад ва роҳи музокираро интихоб кунад. Ин раванд намунаи барҷастаи дипломатияи дохилӣ ва идоракунии хирадмандона мебошад.

Ваҳдати миллӣ ба як арзиши муқаддас ва идеологияи умумимиллӣ табдил ёфт, ки ҷомеаи Тоҷикистон дар фазои оромиву субот рушд мекунад. Махсусан ҷавонон — ҳамчун насли созанда, бояд дар ҳифз, таҳким ва рушди ин арзиши миллӣ саҳми худро гузоранд. Ҷавонон бояд тарбияи ватандӯстӣ ва ифтихори миллӣ дошта бошанд, бар зидди ифротгароӣ, тафриқаандозӣ ва ақидаҳои бегона муқовимат кунанд ва арзишҳои фарҳангиву маънавии худро ҳифз намоянд.

Ҳамин тавр метавон хулоса кард, ки Ваҳдати миллӣ барои ҳар як фарди тоҷик на танҳо як рӯйдоди таърихист, балки масъулият аст. Агар мо хоҳони рушди устувор ва ояндаи дурахшон бошем, бояд ваҳдатро чун гавҳараки чашм ҳифз намоем.

Сардори Шуъбаи ҳифзи давлатии

ҳуқуқ ба баробарӣ ва озодӣ аз табъиз                    

Маҷидзода П.