НАҚШИ ИСТИҚЛОЛИЯТ ДАР РУШДИ ТОҶИКИСТОНИ МУОСИР
Ҳанўз Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қайд намудаанд, ки ҳар фарди ҷомеа бояд дарк намояд, ки Истиқлолияти давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ сутунҳои заррине мебошанд, ки давлат ва миллати моро пойдору устувор нигоҳ медоранд ва вазифаи муқаддаси ҳамаи мо аз он иборат аст, ки бо заҳмати созанда ин пояҳои давлатдории миллатамонро боз ҳам таҳким бахшем.
Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон ба мустаҳкам гардидани мавқеи байналмилалии кишвар таъсири калон расонид. Тоҷикистон дар созмонҳои байналмилалӣ фаъолона ширкат варзида, муносибатҳои дуҷониба ва бисёрҷонибаро инкишоф дода, дар ҳифзи сулҳу субот дар минтақа саҳм мегузорад. Имрӯзҳо Ҷумҳурии Тоҷикистон дар сатҳи байналмилалӣ ҳамчун давлати содиқ ба принсипҳои ҳамзистии осоишта, таҳаммулпазирӣ ва ҳамкорӣ эътироф шудааст. Таҷрибаи Ҷумҳурии Тоҷикистон дар роҳи расидан ба сулҳу ваҳдати миллӣ барои бисёре аз кишварҳои дигар, ки даргириҳо ва талош барои барқарории субот аст, намуна шудааст.
Яке аз дастовардҳои муҳими даврони истиқлолият таъсиси артиши миллӣ ва қӯшунҳои сарҳадӣ буд, ки ҳифзи сарҳади давлатӣ ва таҳкими соҳибихтиёриро таъмин намуд. Дар тӯли солҳо механизмҳои боэътимоди таъмини амнияти миллӣ ба вуҷуд омадаанд, ки ба кишвар имкон доданд, ки бо чолишҳо ва таҳдидҳои ҷаҳони муосир мубориза барад. Артиши милли на танхо рамзи кувваю истиклолият, балки омили мухими мустахкам намудани чамъият, тарбия намудани ватандустй ва масъулиятшиносй барои такдири мамлакат гардид.
Истиқлолият ангезаи бунёди муассисаҳои нави таълимӣ ва илмӣ гардид, ки имкон дод, ки насли наврас таҳсилоти босифат гиранд ва дар рушди илму техника саҳм гузоранд. Ба тарбияи ҷавонон дар рӯҳияи анъанаҳои миллӣ ва арзишҳои муосир таваҷҷуҳи хоса зоҳир карда мешавад, ки ба ташаккули шаҳрванди бомасъулияту бошуур мусоидат мекунад. Ҷавононро ояндаи миллат медонанд ва муваффақияту шукуфоии минбаъдаи Тоҷикистон аз донишу фаъолият ва ормонҳои онҳо вобаста аст.
Ногуфта намонад, ки истиқлолият ба рушди фарҳангу санъат такони нав бахшид. Дар солҳои охир Тоҷикистон ташаббусҳои оммавигардонии фарҳанги миллӣ, ҳифз ва рушди анъанаҳоро фаъолона дастгирӣ мекунад. Ин хам ба мероси модди ва хам ба мероси гайримоддӣ дахл дорад, ки ин дар навбати худ ба мустаҳкам шудани худшиносии миллӣ ва баланд шудани обруи байналмилалии мамлакат ёрй мерасонад.
Вале истиқлолият на танҳо ид, балки масъулияти азим хам мебошад. Истиқлолият аз ҳар як шаҳрванд ҳисси масъулият ва масъулият дар назди Ватан, майли дониш, меҳнат ва рушди пайвастаро тақозо мекунад. Танҳо ваҳдати мардум, садоқати онҳо ба арзишҳои миллӣ ва заҳмати муштараки ҳамаи шаҳрвандон метавонад ободиву ояндаи Тоҷикистонро таъмин намояд.
Ин аст, ки ҳамасола таҷлили ҷашни Истиқлолият на танҳо бо чорабиниҳои тантанавӣ, балки бо ёдоварӣ аз аҳамияти ҳифзи ин неъмати бузург ҳамроҳ мешавад. Истиқлолият рамзи озодӣ, ваҳдат ва рӯҳияи миллӣ аст, ки ғамхорӣ ва ҳифзро тақозо мекунад. ин рӯз фурсатест барои изҳори сипос аз дастовардҳое, ки дар тӯли солҳои истиқлолият ба даст оварда шудаанд ва ба хотири сулҳу субот ва шукуфоӣ ба дастовардҳои нав илҳом бахшанд.
Ҳамин тариқ, истиқлолият барои мардуми тоҷик на танҳо ҷашни муқаддас, балки сарчашмаи нерӯ, эътимод ва ифтихор аз кишвари худ мебошад. Ин як имкониятест барои интихоби роҳи худ, сохтани оянда ва саҳм гузоштан ба ҷомеаи ҷаҳонӣ. Истиқлолият асоси рушди давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ мебошад, ки дар он ҳар як шаҳрванд худро ҷузъи як миллати бузург ҳис мекунад, ки қодир ба ҳар гуна мушкилотро паси сар карда, ба ҳадафҳои олӣ ноил мегардад.
Бигзор ин рамзи озодиву истиқлолият барои ҳар як шахс манбаи тамомнашавандаи илҳом бимонад ва ҳамчун пояи ояндаи дурахшону осоиштаи кишвар хизмат кунад.
Сабзов Абдуқодир Рахмонович,
муовини сардори шуъбаи байналмилалӣ,
иттилоотӣ, таҳлилӣ ва ташкилӣи
Дастгоҳи Ваколатдор оид ба ҳуқуқи инсон.
